Στα παιδιά που εκφοβίζουν την κόρη μου..

Στα παιδιά που εκφοβίζουν τη κόρη μου…

Σήμερα αρνηθήκατε να συνεργαστείτε μαζί της σε μια ομαδική εργασία λέγοντας «Γιατί σ’ έχουμε εσένα; Δεν σε συμπαθούμε. Γιατί δεν μπορεί κάποιος άλλος να είναι στην ομάδα μας;». Δεν μπορείτε να δείτε τα δάκρυα της κόρης μου όταν μου λέει πόσο απαίσια ήταν η μέρα της στο σχολείο εξαιτίας σας. Τα δάκρυα της όταν είναι η τελευταία που θα επιλεγεί για την ομάδα. Τα δάκρυα της όταν δεν την καλούν σε πάρτι γενεθλίων. Δεν έχετε ιδέα για τις ερωτήσεις που μου κάνει , δεν έχετε ιδέα ότι με ρωτάει γιατί δεν είναι τόσο καλή όσο οι άλλοι στην τάξη της και γιατί συνέχεια δεν την συμπεριλαμβάνουν στα παιχνίδια τους. Τι συμβαίνει μαζί της, που κάνει τους πάντες τόσο κακούς μ’  εκείνη…

Ίσως απλά να θέλετε να είστε σαν όλους τους άλλους στην τάξη σας και να μην ξεχωρίζετε με το να αποδέχεστε το παιδί που είναι διαφορετικό από σας. Το παιδί που είναι λίγο παχουλό, που μιλάει άλλη γλώσσα, που ντύνεται διαφορετικά. Ίσως οι γονείς σας, να σας λένε άσχημα πράγματα για την οικογένεια μας. Ίσως οι άλλοι λένε πράγματα με κακία και εσείς ακολουθείτε.

Μπορείτε άραγε να φανταστείτε πώς νιώθει αυτό το μικρό κορίτσι; Νιώθει ολομόναχη. Θέλει απλά να κάνει φίλους και να διασκεδάσει με τους άλλους. Δεν έχει κάνει τίποτα κακό. Γι’ αυτό δεν μπορεί να καταλάβει γιατί όλοι είναι τόσο κακοί μαζί της. Γιατί όλοι σταματάνε να μιλάνε όταν τους πλησιάζει. Γιατί ποτέ δεν τις επιτρέπετε να πει την γνώμη της. Γιατί οι άλλοι παίζουν παιχνίδια εις βάρος της, όπως το να είναι οι πρώτοι που θα την σπρώξουν από το τραμπολίνο ή θα της βάλουν τρικλοποδιά για να μη μπορέσει να περπατήσει στον διάδρομο.

Εσείς μπορεί να νιώθετε καλά με τους εαυτούς σας και να γελάτε εις βάρος των άλλων, αλλά η κόρη μου έχει πάψει να γελά. Δεν αστειεύεται και δεν συμπεριφέρεται ανέμελα. Η ζωή για εκείνη είναι σοβαρή και σκληρή. Τόσο που θέλει να κρυφτεί από όλους και από όλα.

Από καλή μαθήτρια που ήταν, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και να κάνει τα μαθήματά της. Ξυπνά στη μέση της νύχτας με έντονους πονοκεφάλους επειδή σκέφτεται συνέχεια πως έχει γίνει η ζωή της. Επειδή κάθε βράδυ αγχώνεται για την επόμενη που θα πρέπει να έρθει στο σχολείο και να γίνει έρμαιο των διαθέσεών σας. Έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί καλά. Η μόνη της παρηγοριά είναι το φαγητό, που όμως την παχαίνει. Κι αυτός είναι ένας ακόμη στόχος για να τη κοροϊδεύετε περισσότερο! Να κοροϊδεύετε αυτό που φτιάξατε!

Δεν έχει σημασία πόση αγάπη και υποστήριξη της δίνουμε, κάθε μέρα πρέπει να επιστρέψει σ’ ένα μέρος που την κάνει δυστυχισμένη.  Δεν θέλω να βλέπω το παιδί μου να υποφέρει, δεν το γέννησα για να υποφέρει. Όταν οι γονείς σας και οι δάσκαλοι λένε ότι δεν βλέπουν κάποιο πρόβλημα και ότι «είναι απλώς παιδιά», το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όλοι μαζί, επιτρέπετε στο πρόβλημα να υπάρχει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση αυτό θα θεωρούνταν κακοποίηση. Παρ’ όλα αυτά, οι πάντες κάνετε ότι δεν ακούτε και η κόρη μου συνεχίζει να υποφέρει. Συνεχίζω να την κρατώ στην αγκαλιά μου όταν κλαίει και πονάει τόσο πολύ επειδή δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει κάνει για ν’ αξίζει τόσο πόνο.

Όσο για τους γονείς σας, δεν έχω λόγια. Έχω καθρέφτη. Ας κοιταχτούν και ας αναρωτηθούν τί έχουν κάνει λάθος. Γιατί το παιδί μου δεν έχει καμία δουλειά να αναρωτιέται.

Μέρος του άρθρου διαβάσαμε στο https://www.theguardian.com.